İnsanlar kadar haini yok.
İnsanlar napmış?
İnsan kadar hayvanı yok.
İnsanlar n’olmuş?
Gitmeleri için bi sebep vermek.
Artık sanırım git demek.
Yağmuru severdi kalbim aslında.
Ama hiç bir şey yağmurlar kadar çok şey götürmedi benden.
Kalbim dedim.
Olmadı.
Ruhum dedim.
Olmadı.
Asaf gibi istediğin yalan olsun al dedim.
Düzinelerce yalan yığdım kapısına.
Olmadı.
İşte bu noktada, sanırım bir değerim kalmadı.
İnsan olmak!
Yetmedi...
Ben sadece onun çilek kokan nefesiyle avunurken.
O beni hiç anlayamadı.
Nefret ederek tükettiğim şeyin dahi dumanında sülietine rastlar,
Rüyamda onu görmemek için uyumamaya çırpınırken,
O bunu hiç bilmedi.
Aşk kadar tatlı, aşk kadar acıydı her şey.
Renkler çok canlıydı o zamanlar..
Böyle siyah beyaza talim değildi hayatım.
Gride olamazken.
Pek bi kabaydı sözler.
İnsan olmak!
Yetmedi...
O bir yudum suya hasretken,
Ben ona denizler vaad ettim.
Olmadı.
Kollarımı açtım iki yana...
Seni 1211 kere kollarımı açarak özledim dedim.
Olmadı.
Gülümsemeyi çok severdi.
Bende, belki benim gülümsettiğim bi kişi onuda gülümsetir diye,
Herkesi gülümsetmeyi çok severdim.
Üzgünüm...
İnsan olmak!
Yetmedi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder